Gabriela Mistral znalazła w Meksyku platformę, na której może „pokazać swoje talenty”.

Król Martínez Torrijos

Gazeta La Jornada, piątek, 29 sierpnia 2025, s. 20-25. 2

Ten kraj powitał chilijską pisarkę Gabrielę Mistral (1889–1957) i odegrał kluczową rolę w jej rozwoju intelektualnym jako poetki, artystki, nauczycielki i dyplomatki. Dał jej platformę do „zaprezentowania swoich talentów”, bez której nigdy nie zdobyłaby Literackiej Nagrody Nobla, którą otrzymała w 1945 roku – powiedziała Carla Ulloa Inostroza, doktor latynoamerykanistyki, autorka książki „Gabriela Mistral w Meksyku”.

Profesor z Narodowego Uniwersytetu Autonomicznego Meksyku (UNAM) powiedziała w wywiadzie dla La Jornada , że ​​Mistral stał się częścią Meksyku, gdzie pracowała w Ministerstwie Edukacji Publicznej (SEP) przez 21 miesięcy, od 1922 do 1924 roku. Po zakończeniu tego pobytu poetka nadal reprezentowała ten naród.

Mistral opublikowała tu „Czytania dla kobiet” (1923) i „Klasyczne czytania dla dzieci” (1924 i 1925); później zbiory poezji i książki pośmiertne, takie jak „Motivos de San Francisco”, którą napisała w Michoacán. Ponadto „Tala”, „Ternura” i „Lagar” zawierają wiersze o Meksyku. Wiele ze swoich utworów napisała w tej estancia. „Nie tylko pierwsze teksty” – powiedziała Ulloa, pozostawiając po sobie niektóre, które zostały opublikowane później.

Tom, zatytułowany „The Construction of an Intellectual (1922-1924), wydany wspólnie przez UNAM i Uniwersytet Chile, rozpoczyna się pytaniem o znaczenie Meksyku dla Mistral, biorąc pod uwagę, że była to jej pierwsza podróż zagraniczna, gdy miała 33 lata i nie opublikowała jeszcze żadnej książki. Koncentruje się na wyjaśnieniu tajemnicy otaczającej jej pobyt w tym kraju i „na podstawie dokumentów historycznych, rekonstrukcji tamtego czasu. Spędziła go podróżując, pisząc i wygłaszając wykłady”.

W czterech rozdziałach książka zgłębia tożsamość Mistral, to, co reprezentuje we współczesnym Chile, meksykańską scenę kulturalną, która ją powitała, narodowy moment historyczny oraz, poprzez dotychczas niepublikowane materiały, jej rolę jako promotorki i propagandzistki Álvara Obregóna, który w tamtym czasie rządził krajem objętym całkowitą blokadą przez Stany Zjednoczone.

Wczoraj Carla Ulloa wzięła udział w wydarzeniach „Gabriela Mistral w Meksyku”, „Trafkintu Poético: Czytanie poezji i dyskusja z poetami Mapuche z udziałem poezji Gabrieli Mistral” oraz „ Umuzykalnianie Gabrieli: Sonety śmierci w kobiecości ”, które odbyły się na Międzynarodowych Targach Książki dla Studentów Uniwersytetu (Filuni). Jutro odbędzie się spektakl „Akcje dla przesłania” w reżyserii Nicolása Poggiego, oparty na tekście tej specjalistki.

Podczas tegorocznej Filuni, której honorowym gościem jest Uniwersytet Chilijski, odbędzie się szereg wydarzeń upamiętniających 80. rocznicę przyznania Gabrieli Mistral Literackiej Nagrody Nobla. Południowoamerykański uniwersytet przyznał pisarce tytuł profesora honorowego w 1923 roku, uznając ją za samouczkę z ubogiej wsi.

Badaczka podziękowała Meksykowi za udostępnienie Mistral tej platformy, bez której „nigdy nie otrzymałaby Nagrody Nobla”. Uczyła również Pabla Nerudę, gdy miał około 16 lat, zapraszając go do publikacji w „Lecturas para mujeres” (Czytania dla kobiet). Wysłał jej swój wiersz „Maestranzas de noche” (Nocne warsztaty).

▲ Carla Ulloa, autorka książki „Gabriela Mistral w Meksyku”, w Filuni. Zdjęcie: Reyes Martínez

Rosario Castellanos i Palma Guillén

Ulloa podkreślała relacje między Mistralem a innymi pisarzami. Kiedy po raz drugi przyjechała do Meksyku w 1947 roku, powitała w swoim domu Rosario Castellanosa, wówczas młodą studentkę, która przyjechała do Veracruz z kolegami z klasy. Między naszymi krajami istniały silne wpływy i więzi.

„Roberto Bolaño był również głęboko zaangażowany w działalność Mistral. Był fanem jej twórczości. Meksyk to kraj, który przyjmuje migrantów, integruje i ułatwia spotkania. Dziś widzimy chilijskich autorów przyjeżdżających do Meksyku, na przykład Alejandro Zambra”.

Meksyk zapewnił Mistral platformę Ministerstwa Edukacji Publicznej (SEP), prasę i kontakty z meksykańskimi intelektualistami. To właśnie tutaj, w homofobicznym świecie, narodziła się jej relacja z wielką meksykańską intelektualistką Palmą Guillén. „Musieli się bardzo chronić i nie mogli tego ujawnić, ale byli razem przez 10 lat. Po Meksyku pracowali nad nowymi książkami poetki, w których kontynuowała opowiadanie o tym kraju”.

W momencie powstania SEP, co było przełomowym wydarzeniem dla kraju w ciągu ostatnich dwóch stuleci, chilijski profesor i wykładowca współpracował z José Vasconcelem nad projektem, który miał długofalowe konsekwencje, takie jak złożona kastylianizacja kraju.

„Vasconcelos wysłał ją do stanów Republiki jako osobę do wszystkiego, wygłaszającą wykłady. Jednocześnie pisała książki, wspierała tworzenie mobilnych bibliotek i wszelkie prace związane z malowaniem murali, a wszystkie te obszary koordynował sekretariat”.

Vasconcelos i Mistral „tworzyli system ideologiczny, który czerpał na przykład z Indii i Rosji, ale byli poddanymi kolonii i trudno było się od nich odłączyć lub wycofać. W 1922 roku starali się stworzyć bardziej sprawiedliwy system dla większości” – twierdził Ulloa.

Mistral, córka wiejskiej klasy robotniczej, nie mogła zabłysnąć w Chile. Zamiast tego w Meksyku powstawała nowa organizacja, obejmująca ziemie komunalne i reformę rolną, która „wywarła na nią ogromny wpływ, dając jej pewność siebie potrzebną do obrony idei politycznych, nad którymi pracowała”.

„To było ściśle powiązane z wizją, że kultura może przekształcić społeczeństwo, a instytucje kulturalne mogą zmienić bieg rzeczy.

„Kraj dał Mistralowi możliwość wyobrażenia sobie innego świata, który choć nie jest idealny, jest o wiele lepszy od rzeczywistości chilijskiej klasy robotniczej”.

Narratorka i poetka nawiązały ze sobą kontakt, ponieważ prezentowała prawdziwie etyczne stanowisko, „bardzo angażując się w obronę większości kobiet, mężczyzn pracujących i dzieci”.

Anioł Vargas

Gazeta La Jornada, piątek, 29 sierpnia 2025, s. 20-25. 3

Sopranistka Lourdes Ambriz, jedna z kluczowych postaci meksykańskiej sztuki lirycznej, zmarła wczoraj w szpitalu w Meksyku w wieku 64 lat. Zmarła na raka, jak poinformowali bliscy przyjaciele i instytucje kulturalne.

Szeroko podziwiana i uwielbiana w meksykańskich kręgach muzycznych i kulturalnych, piosenkarka mogła pochwalić się długą i bogatą karierą, która rozpoczęła się w 1980 r., kiedy zaśpiewała małą partię w koncertowej wersji Don Carlosa Giuseppe Verdiego z Narodową Orkiestrą Symfoniczną pod dyrekcją Sergio Cárdenasa.

Ten debiut zapoczątkował karierę, która trwała ponad cztery dekady i umożliwił jej reprezentowanie meksykańskiego śpiewu na scenach Europy i Stanów Zjednoczonych, a także kierowanie obsadami niektórych z najważniejszych tytułów operowych w kraju w ostatnich dekadach.

Urodzona w Meksyku 20 lipca 1961 roku, Ambriz dysponowała szeroką skalą głosu i mistrzowską techniką, co pozwoliło jej eksplorować zróżnicowany repertuar, od muzyki lirycznej po barok i muzykę współczesną, z licznymi premierami krajowymi. Wyróżniała się jako jedna z najwybitniejszych meksykańskich sopranistek, najpierw w sekcji koloraturowej, a później jako sopran liryczny i lekki.

Wiadomość o jej śmierci wywołała głęboki smutek w środowisku artystycznym kraju. Jej bliski przyjaciel i współpracownik, muzykolog José Octavio Sosa, wspominał spotkanie z nią w 1980 roku i był pod wrażeniem jej wielkiego talentu artystycznego i głębokich cech ludzkich.

„Pracowaliśmy razem przez długi czas, podróżując na festiwale i realizując wspólne projekty. Była niezrównaną artystką, jedną z najbardziej kompletnych artystek, jakie Meksyk kiedykolwiek miał. Grała kultowe role, takie jak Olimpia w Opowieściach Hoffmanna i Julia w Romeo i Julii z Fernando de la Morą” – powiedziała badaczka dziennikowi „La Jornada”.

„Śpiewała operę, oratorium, muzykę barokową, chanson francuski i kłamała. Kulturalna pod każdym względem, nie tylko muzycznie, ale także życiowo i politycznie. Zawsze w dobrym humorze. Jako artystka pozostawia po sobie ogromną pustkę, ale jako człowiek, jeszcze trudniej ją wypełnić. To był zaszczyt ją znać i dzielić z nią scenę i przyjaźń”.

Z kolei flecista Horacio Franco, a zarazem jej przyjaciel i współpracownik przy projektach artystycznych, wyraził swoje przerażenie: „Jestem w szoku, wszyscy są. Wiedzieliśmy, że była w delikatnym stanie, ale jej śmierć i tak nas zaskoczyła. Lourdes przeżywała bardzo ważny moment w swoim życiu twórczym; miała tak wiele do zaoferowania i podzielenia się. To jedna z tych śmierci, które wydają się przedwczesne, ponieważ była u szczytu kariery”.

▲ Artystka Lourdes Ambriz podczas wywiadu dla La Jornada , 3 lutego 2004 r. Zdjęcie archiwalne

Umieściwszy ją w tej samej lidze, co wielkie postacie historyczne meksykańskiej opery, takie jak Ángela Peralta, Fanny Anitúa i Irma González, artystka podkreśliła również jakość i wszechstronność dorobku sopranistki.

„Dla mnie kariera Lourdes Ambriz była jedną z najważniejszych w ostatniej ćwierci XX wieku i na początku XXI wieku. Zawsze dbała o swój głos, z dyscypliną dbała o swój uprzywilejowany instrument i była niezwykłą muzyczką” – powiedział.

„Nie była tylko śpiewaczką operową: zgłębiała muzykę barokową, średniowieczną i współczesną z ogromnym kunsztem, zawsze z profesjonalizmem i głębią. Była wszechstronną artystką światowej klasy, a także czarującą, skromną i hojną osobą”.

Lourdes Ambriz, finalistka Konkursu Carla Morelliego w 1980 i 1981 r., wykonała w Meksyku premierę oper kompozytorów meksykańskich: Los Visitadores Carlosa Cháveza; Aura autorstwa Mario Lavisty; El Coyote y el conejo i Paso del Norte autorstwa Víctora Rasgado; Dunaxii autorstwa Roberto Moralesa; Malinalli – Manuela Henríqueza Romero; i Siódme ziarno Hildy Paredes, żeby wymienić tylko kilka.

Oprócz nagrywania i dubbingowania występował z większością orkiestr kraju, a także z zespołami symfonicznymi ze Stanów Zjednoczonych, Kanady, Niemiec i Wenezueli.

Dyrygowali go ważni dyrygenci krajowi, tacy jak między innymi Eduardo Mata, Francisco Savín, Sergio Cárdenas, Enrique Patrón de Rueda, Enrique Arturo Diemecke, Jesús Medina i José Areán.

Jej związek z Operą Narodową był stały. We wrześniu 2014 roku objęła stanowisko zastępcy dyrektora artystycznego zespołu, a od października 2015 do grudnia 2017 roku pełniła funkcję głównego dyrygenta.

Wśród jego nagród znajdują się Medal Mozarta, przyznany w 2006 r. przez Ambasadę Austrii w Meksyku, a także Medal Sztuk Pięknych w dziedzinie Muzyki za rok 2023, wręczony w sierpniu ubiegłego roku.

Z okazji tej ceremonii, która odbyła się w Palacio de Bellas Artes, piosenkarka wyznała, że ​​to miejsce było jej domem „przez całe życie”. Wzruszona, dodała: „Pod tym dachem czuję, że nie mogę być bardziej wdzięczna, przede wszystkim życiu, przeznaczeniu, które poprowadziło mnie przez tę niesamowitą przygodę, którą przeżywam od najmłodszych lat (…). To była historia pełna darów, prowadząca do tego (medalu), który jest najlepszy ze wszystkich”.

Ángel Vargas i Lilian Hernández Osorio

Gazeta La Jornada, piątek, 29 sierpnia 2025, s. 20-25. 3

W świecie naznaczonym dyskursem populistycznym i tendencjami radykalnymi uniwersytety stanowią istotne przestrzenie współpracy międzynarodowej, komunikacji międzykulturowej i kolaboracji akademickiej – powiedziała w ubiegły wtorek Rosa Devés Alessandri, rektor Uniwersytetu Chilijskiego, podczas otwarcia siódmych Międzynarodowych Targów Książki dla Studentów (Filuni).

Biochemik i naukowiec podkreślił, że obecność tej instytucji – najstarszej w kraju, założonej w 1842 roku – jako gościa honorowego na spotkaniu zorganizowanym przez Narodowy Autonomiczny Uniwersytet Meksyku (UNAM) potwierdza, że ​​publiczne uniwersytety i wspólna wiedza „są narzędziami służącymi budowaniu bardziej otwartego, wspierającego się i globalnie połączonego społeczeństwa”.

W wywiadzie udzielonym pod koniec ceremonii zauważyła, że ​​udział Uniwersytetu Chilijskiego w tym wydarzeniu wydawniczym ma na celu „dotarcie do większej liczby naszych społeczności: edukowanie całości, pokazanie solidarności, jaką jesteśmy sobie winni, a także promowanie twórczości literackiej”.

„Ale to nie wszystko, bo łączy nas również film, taniec, grafika, malarstwo – krótko mówiąc, twórczość w ogóle. Chcemy też zaprezentować i zaprezentować naszych artystów i intelektualistów”.

Pod hasłem „Wszystkie prawdy są dotykalne” – nawiązującym do przemówienia wygłoszonego przez Andrésa Bello z okazji założenia tej andyjskiej instytucji edukacyjnej – chilijska delegacja zaprezentuje w Meksyku szeroką gamę intelektualnych i artystycznych dokonań. Wystawa rozpocznie się w najbliższy czwartek i potrwa do następnej niedzieli, ostatniego dnia targów.

Wezmą w nim udział uznani autorzy, tacy jak poetka i eseistka Elvira Hernández, politolog i eseista Manuel Antonio Garretón, pisarka i poetka Daniela Catrileo, pisarka Lina Meruane, poeta i narrator Alejandro Zambra, muralista Alejandro Mono González i Álvaro Díaz, twórca 31 minut, żeby wymienić tylko kilku.

Dołączy do nich Raúl Zurita, jeden z najwybitniejszych współczesnych poetów hiszpańskojęzycznych, który w ostatniej chwili musiał odwołać swój udział z powodów zdrowotnych. Przesłał jednak przygotowany specjalnie na to wydarzenie film.

Szeroka obecność

Jak wyjaśniła Rosa Devés, chilijska delegacja składa się z około 120 członków, ma do dyspozycji ponad 150 tytułów i prawie 3000 egzemplarzy, co odpowiada półtorej tonie książek.

Oprócz Uniwersytetu Chile bierze w nim udział pięć innych publicznych instytucji z tego kraju: uniwersytety w Talca, La Serena, Bío-Bío, Metropolitan Technological University i Santiago de Chile, „wzmacniając ideę, że edukacja i kultura zyskują na wartości dzięki społeczności i współpracy” – podkreślił.

Odnosząc się do programu opracowanego wspólnie z UNAM, podkreśliła, że ​​odzwierciedla on zmagania, obawy i interesy wspólne dla obu instytucji: kwestie płci i feminizmu, edukacji, praw człowieka, kultury pokoju, przemysłu kulturalnego i kreatywnego, a także historię i teraźniejszość Ameryki Łacińskiej i jej rdzennych mieszkańców.

„Wszystkie te filary stanowią dla nas wyzwanie, by promować bardziej sprawiedliwe, partycypacyjne i pełne szacunku stany pamięci i różnorodności” – powiedział rektor. „Ten kontakt z różnorodnością wzmacnia i działa jak antidotum na tych, którzy dążą do zamykania granic i ograniczania perspektyw”.

Wśród zaplanowanych przez Uniwersytet Chilijski wydarzeń kulturalnych znajduje się stworzenie muralu przed Biurem Publikacji Generalnych UNAM, aby uczcić 70. rocznicę istnienia tej meksykańskiej instytucji.

Dzieło o wymiarach 15 metrów długości i 2,40 metra wysokości powstanie pod przewodnictwem Mono Gonzáleza, czołowej postaci chilijskiego muralizmu. Poprowadzi on warsztaty dla studentów Wydziału Sztuk Pięknych i Projektowania UNAM, aby wspólnie stworzyć dzieło, nawiązujące do doświadczeń Brygady Ramony Parry z lat 70. XX wieku.

Jako wyraz hołdu i wdzięczności chilijski rektor przypomniał, że Meksyk był schronieniem dla setek chilijskich naukowców i intelektualistów prześladowanych przez dyktaturę wojskową z początku lat 70.

„To był wspaniały czas dla Chile i naszego uniwersytetu, ponieważ pierwszą rzeczą, którą tam uciszają, jest wolność myśli i wolność akademicka. Wielu uchodźczych naukowców zostało tu wówczas przyjętych i wtopiło się w meksykańską kulturę. Jesteśmy niezmiernie wdzięczni”.

Podkreślił, że uniwersytety odgrywają zasadniczą rolę w obronie demokracji i praw człowieka. „Istnieje rozdrobnienie polityczne, polaryzacja i opór wobec przyjmowania imigrantów, dlatego bardzo ważne jest, aby bronić wartości, które zawsze nam towarzyszyły i które udało nam się odzyskać. Uniwersytety muszą być wzorcowymi przestrzeniami współistnienia”.

Obecność Chilijczyków na Filuni obejmuje literaturę, taniec, muzykę, film, sztuki wizualne i myślenie krytyczne. Uczestniczą w niej również poeci i autorzy z ludu Mapuche.

„Przyjmujemy to zaproszenie jako wyraz uznania, ale przede wszystkim cieszymy się, że otwiera ono drogę do porozumienia między naszymi społecznościami” – powiedziała Rosa Devés.

„Jesteśmy tu, aby dać świadectwo intelektualnej i kulturalnej witalności Chile oraz potwierdzić historyczne więzi, które zawsze jednoczyły nasze narody”.

Siódma edycja Filuni zaoferuje ponad 370 atrakcji w ciągu sześciu dni w Centrum Wystawowo-Kongresowym UNAM (10 Imán Avenue, Coyoacán).

▲ Uniwersyteckie brawa rozbrzmiały na korytarzach siódmej edycji Filuni, wydarzenia, w którym Tithi Bhattacharya uczestniczyła jako gość Centrum Badań i Studiów nad Płcią tej uczelni. Zdjęcie: CulturaUNAM

Anioł Vargas

Gazeta La Jornada, piątek, 29 sierpnia 2025, s. 20-25. 4

Gdyby Jezus Chrystus urodził się w XXI wieku, prawdopodobnie narodziłby się na izraelskim posterunku wojskowym. Tym prowokacyjnym obrazem historyczka i marksistowska feministka Tithi Bhattacharya otworzyła swoją prezentację na Międzynarodowych Targach Książki dla Studentów (Filuni).

Na zaproszenie Centrum Badań i Studiów nad Płcią Narodowego Uniwersytetu Autonomicznego Meksyku (UNAM) profesor Uniwersytetu Purdue i jedna z organizatorek międzynarodowego strajku kobiet z 8 marca 2017 r. wygłosiła w środę wykład zatytułowany „ Śmierć i życie w Palestynie: reprodukcja społeczna w cieniu kolonializmu osadniczego”.

W swojej książce poruszyła temat sytuacji narodu palestyńskiego, odwołując się do teorii reprodukcji społecznej oraz historii porównawczej ludobójstwa i przemocy. Rozpoczęła od przypomnienia, że ​​podczas przeszukiwania internetu odkryła, iż „współczesna Maria” musiałaby przejść przez 15 wojskowych punktów kontrolnych, aby pokonać dystans około 155 kilometrów z Nazaretu do Betlejem.

Taki obraz, jak zauważyła, odzwierciedla codzienne życie tysięcy palestyńskich kobiet, z których wiele jest zmuszanych do rodzenia na wojskowych posterunkach kontrolnych bez dostępu do szpitali. „Jesteśmy w drugim roku ludobójstwa” – ostrzegła, potępiając „powolną i nieustającą wojnę” Izraela z życiem Palestyńczyków.

W swojej rozprawie argumentował, że projekt syjonistyczny łączy w sobie dwa równoczesne impulsy: gwałtowne zaburzenie codziennego życia i systematyczne unicestwianie zdolności Palestyńczyków do reprodukcji społecznej.

Ostrzegł, że celem ataków stały się nie tylko szkoły, szpitale i uniwersytety, ale także dzieci, gdyż są one symbolem ciągłości narodu.

Akademiczka pochodzenia indyjskiego mieszkająca w Stanach Zjednoczonych wspomniała, że ​​nawet agencje ONZ potępiły „nieludzkie praktyki” wobec kobiet w ciąży. „Zawieszenie broni to jedynie minimalne żądanie. Potrzebna jest możliwość dostatniego życia w Palestynie” – stwierdziła, podkreślając różnicę między przetrwaniem a rozkwitem.

Opierając się na Marksie, wyjaśniał, że ludzkość podtrzymuje się na dwóch poziomach: podstawowych potrzebach i potrzebach historycznych, które pozwalają na rozwój wolności, kreatywności i uczuć.

Krytykował fakt, że w Palestynie warunki te są systematycznie negowane, podczas gdy Izrael promuje politykę selektywnej płodności, aby zapewnić Żydom dominację demograficzną.

„Woda, ziemia, rybołówstwo, a nawet palestyńska pamięć sensoryczna, zostały ograniczone” – argumentowała. Z kolei opisała, jak państwo izraelskie zapewnia dotacje, wsparcie i urlopy żydowskim matkom, podczas gdy Palestyńczykom brakuje nawet bezpiecznego szpitala, w którym mogłyby rodzić.

Bhattacharya podkreślił jednak, że naród palestyński stawia opór sztuką i poezją, a autorzy tacy jak Rafeef Ziadah i Fadwa Tuqan uczynili ze stworzenia akt życia i wolności. Ta zdolność do „tworzenia życia” w warunkach przemocy, jak twierdził, jest najbardziej radykalnym wyrazem człowieczeństwa.

Podczas sesji pytań i odpowiedzi kilku członków publiczności, w tym naukowcy i studenci, podziękowało jej za odwagę w mówieniu „bez strachu” o Palestynie na forum uniwersyteckim.

Chilijska studentka nawiązała do argentyńskiej feministki Rity Segato, która w obliczu globalnej przemocy ogłosiła się „byłą kobietą”, i zapytała, jak reagować na te perspektywy, które postrzegają ludobójstwo w Palestynie jako koniec ludzkości. Pełna empatii historyczka i aktywistka przyjęła tę koncepcję i przyznała, że ​​czasami „nie da się jeść”, widząc, jak dla wielu ludzi to, co dzieje się teraz w Strefie Gazy, jest nieistotne, podczas gdy ona widzi jedynie twarze cierpiących dzieci.

Z optymistycznej perspektywy zaapelował jednak o spojrzenie na historię i inne okresy ludobójstwa, przemocy i holokaustu. Przywołał przykład niewolników na statkach, którzy pomimo ekstremalnych warunków potrafili się zorganizować i zbuntować. Ta zdolność do przetrwania, jak podkreślił, pokazuje, że „zawsze istnieje zbiorowe wyjście” z horroru.

Bhattacharya podkreślał, że Palestyna przyłącza się do innych historycznych zmagań ludzkości o wolność, podobnie jak czynili to wcześniej zbuntowani niewolnicy, Wietnamczycy czy Meksykanie.

„Mimo wszystko, naród palestyński nadal marzy i tworzy sztukę, jako formę oporu i afirmacji człowieczeństwa. Palestyńska poezja i sztuka, które powstały pod wpływem przemocy, są aktami wolności. Dla Marksa taka twórczość jest wolna i stanowi istotę człowieczeństwa”.

W przeciwieństwie do tego, cytując politologa, argumentował, że „Izrael dzisiaj jest kwintesencją globalnego kapitalizmu w jego najbardziej bezbronnej fazie: zmilitaryzowanego, ekologicznie destrukcyjnego i antydemokratycznego, ale prezentowanego jako cywilizowany Zachód”.

▲ Podczas pobytu w Meksyku, Uniwersytet Chilijski organizuje wydarzenie wydawnicze Filuni, którego gościem honorowym jest Centrum Kultury Gabriela Mistral w Santiago. Zgromadziło ono twórców różnych dziedzin sztuki, takich jak kolaż, malarstwo i fotografia, aby wystawić swoje prace na sprzedaż. Od momentu powstania 12 lat temu, wydarzenie to dąży do poszerzenia zasięgu przekazów wizualnych. W ramach tej edycji uruchomiono aplikację Art Stgo, umożliwiającą osobom zainteresowanym zakupem dzieła bezpośredni kontakt z twórcami. Zdjęcie: Xinhua

Gazeta La Jornada, piątek, 29 sierpnia 2025, s. 20-25. 4